میگن یکی از نعمت های خداوند احساس درد می باشد.اگر خدای متعال این نعمت رو به ما نمی داد شاید ما در همون ابتدای حیاتمون باید بارو بندیل خودمون رو جمع می کردیم و می رفتیم.همین احساس درده که ما رو متوجه مشکلی در بدنمون می کنه و به دنبال اون به حرکت وادارمون می کنه تا به فکر دوا باشیم.جامعه هم مثل بدن می مونه اگر نعمت احساس درد وجود نداشته باشه زمانی نخواهد گذشت که اون جامعه از هم خواهد پاشید.اگر بخواهیم با این دید به مطالعه ی جوامع بپردازیم شاید با خیلی از جوامع روبرو بشیم که علت فروپاشیشون همین عدم احساس درد بوده.در اوایل ظهور اسلام وقتی خوب تاریخ رو مطالعه می کنی می بینی که مردم توی چه بی دردی به سرمی بردند و جالب این جاست که با آمدن پیامبر به عنوان رسول الهی دو کار انجام شد 1.یک متوجه کردن مردم به دردهاشون2.دادن دوای دردها
دادن دوا بودن بدون توجه دادن به درد و احساس درد انگیزه ای رو برای حرکت باقی نمیزاره
وقتی به جامعه ی نبوی پس از حضرت رسول ص نگاه می کنی و سیر نزولی اون رو مورد مطالعه قرار میدی می بینی که مردم مسلمان و جامعه ی متشکل از آن دچار فراموشی در احساس درد گشتن.اون ها فراموش کردن که چه دردهایی دارن و به خاطر همین هم به دنبال دوا نرفتن.اون ها دردِ نبود ِامام را احساس نکردن اون ها درد وجود افرادی چون معاویه و یزید و امثاله رو احساس نکردن.اون ها درد دوری از خدا رو احساس نکردن.جامعه ی امروز ما رو وقتی با جامعه ی 30 سال پیش مقایسه می کنی متوجه میشی که گویا مردم ما بی حس شده اند گویا دیگه اصلا دردی احساس نمی کنند.گویا دیگر درد ذلت در مقابل دشمنان رو نمی فهمند؟ گویا دیگر احساس درد از بی حجابی دخترها و پسرها نمی کنند؟گویا دیگر از فقر مردم نمی رنجند گویا دیگر فاصله گرفتن از ویژگی های یک مومن رو احساس نمی کنند.... و هزاران درد دیگری که اصلا وجودشان احساس نمی شود... در چنین جامعه ی بی احساسی چه باید کرد آیا باید چون علی ع سر در چاه کرد و دردها رو به چاه گفت یا که باید چون حسن ع طعم تلخ صلح را چشید و یا که همچون حسین باید دست به نیام جهاد برد؟؟؟
امروز ما نیاز به دوا نداریم قبل از هرچیزی نیاز به درد داریم احساس درد
